Juria

της Φιλοθέης Βαρσαμή

 

Κοιτάζω γύρω μου.

Βλέπω κόσμο ανήσυχο, νευρικό, κόσμο που δεν ξέρει τι να πιστέψει και από ποιόν να φυλαχτεί. Βλέπω κρίση, κρίση παντού. Στην οικονομία, στην ψυχολογία, στους θεσμούς. Κρίση αξιοπιστίας, κρίση συστημάτων που χρόνια στηρίζαμε, κρίση Πανικού. Χάρτινα είδωλα αποκαθηλώνονται εν μια νυκτί,, κάτι σαν αδικαιολόγητη οργή όλων των συντελεστών του δράματος (των πολιτών περιλαμβανομένων) βράζει υπόγεια, εξιλαστήρια θύματα βρίσκονται ήδη σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής και ένας όχλος έτοιμος να γυρίσει προς τα εκεί που θα φυσήξει ο άνεμος ανακαλύπτει ανακουφισμένος ότι ο αυτοκράτορας χρόνια τώρα ήταν γυμνός. Όπως στο παιχνίδι με τις καρέκλες,, όλοι θέλουν να βρίσκονται υπό τη σκέπη μιας ρήτρας ανευθύνου όταν σταματήσει η μουσική – που σταματάει όλο και πιο συχνά γιατί το παιχνίδι αγριεύει. Βλέπω τον κόσμο σε μια περιδίνηση. Όχι μόνο στην Ελλάδα –Παντού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση στον αέρα, η Μεσόγειος εν βρασμώ, η Αφρική φλέγεται, η Ασία ετοιμάζεται. Η Αμερική καταρρέει σιωπηλά, η Κίνα γιγαντώνεται Και η Πατρίδα κοιμάται.

Κοιτάζω μέσα μου.

Είμαι και εγώ όπως είναι όλοι. Μπερδεμένη που οι γραφικοί του χθες έγιναν οι προφήτες του σήμερα. Αηδιασμένη με όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κατάφεραν 30 χρόνια τώρα να γίνουν η Κίρκη του έλληνα ταΐζοντάς τον λωτό, ξένο χρήμα, παραμύθι και δανεικό όνειρο. Απηυδισμένη από το άγχος που μου δημιουργεί αυτό το πιθανώς χωρίς μέλλον αύριο που μου ξημερώνει. Τρέχω, κουράζομαι, τρελαίνομαι για να προλάβω το όνειρό μου: να είμαι μία ευτυχισμένη γυναίκα, μία επιτυχημένη επαγγελματίας, μία περήφανη πολίτης. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως ο αγώνας που έχω αποδυθεί με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο σπίτι της Μαίρης Παναγιωταρά,, μήπως χτυπιέμαι απλά για να καταλήξω «μια εργαζόμενη μητέρα, μια (μετρίως) καλή νοικοκυρά». Δεν είναι λάθος στόχος,, απλά δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου. Αναρωτιέμαι αν ακολουθώ τα δικά μου όνειρα και τις δικές μου κλίσεις ή μήπως ακολούθησα όνειρα που μου φυτεύτηκαν από νωρίς και ως έξεις έγιναν η δευτέρα φύσις μου. Μπορεί το δικό μου στυλ να είναι «θα τα παρατήσω όλα και θα πάω χαλαρά μετανάστης στη Τζαμάικα»,, αλλά αντ’ αυτού να πηγαίνω για ασφαλιστικά στην Ευελπίδων. Γιατί έτσι επιτάσσει το ρημάδι το δέον που είτε με εμπνέει,, είτε με βραχυκυκλώνει και ακόμα δεν έχω αποκρυπτογραφήσει τον ρόλο του στη ζωή μου.

Κοιτάζω λοιπόν.

Κοιτάζω δεξιά και αριστερά.

Δεν θέλω πια ούτε το δεξιά, ούτε το αριστερά: με κούρασαν, με διέψευσαν, με εξαπάτησαν, με απογοήτευσαν αμφότερα. Θέλω ευθεία. Θέλω αποτελεσματικές λύσεις,, θέλω μείωση των προβλημάτων, θέλω αύξηση των ευκαιριών, θέλω να πιστεύω και να μη διαψεύδομαι, θέλω να ελπίζω και να μην είναι η ελπίδα μου μια ανόητη πολυτέλεια. Θέλω ευθεία,, γιατί βαρέθηκα τις τεθλασμένες, τις διακεκομμένες, τις παρακαμπτηρίους. Για εμένα η ευθεία είναι η συντομοτέρα οδός, είναι η πλέον αξιοπιστη οδός, είναι η επανάσταση του αυτονοήτου. Δεν θέλει πολλά για να τραβηχτεί,, μόνο βούληση, κανόνα και χερι σταθερό. Για αυτό,, λέω να κοιτάζω την ευθεία σα στόχο, σαν όνειρο, σα λύση, σαν ταξίδι και σαν προορισμό. Και σας την προτείνω:

Πάμε ευθεία??

Αν ναι,, Γιούργια!!

Ή καλύτερα,,

JURIA!!