Έβαλε το σκούρο του, άναψε το πούρο του, μπήκε στο αμάξι του... πάει ευελπιδων!

της Αντιγόνης Μαυραγάνη

Μια ζωή μέσα στους δρόμους και -όχι τις νύχτες όπως λέει το γνωστό λαικό άσμα- τα κτίρια της Ευελπίδων είναι η καθημερινότητα του δικηγόρου. Μια καθημερινότητα γεμάτη άγχος, ευθύνες και παραφουσκωμένους φακέλους δικογραφίας. Το δικηγορικό επάγγελμα είναι γνωστό , για όσους το εξασκούμε, ότι δε φέρει μόνο -ένα κάποιο- γόητρο αλλά κυρίως πολλές ώρες συνεχούς δουλειάς με διάβασμα, γράψιμο και πάλι απ’ την αρχή.

Και αν ενοχλούμαστε από τον ευτελισμό της έννοιας του δικηγόρου από ποικίλες «συναδελφικές προσωπικότητες» που στολίζουν ημερησίως και όλες τις ώρες τις εκπομπές των τηλεοπτικών σταθμών, θα πρέπει πριν απ’ όλα να σκεφτούμε αν η πραγματικότητα απέχει τόσο πολύ από αυτό που παρουσιάζεται στις οθόνες μας. 

Αναρωτιέμαι πόσους εξ’ ημών έχει προβληματίσει λίγο παραπάνω η αντίδραση απλών πολιτών στο άκουσμα του επαγγέλματός μας, γιατί δυστυχώς δεν είναι μόνο τα στερεότυπα που οδηγούν στην αντιμετώπιση του δικηγόρου ως αναγκαίο κακό αλλά και η δική μας στάση και συμπεριφορά. Η παιδεία δε μετράται με τον όγκο των βιβλίων που έχει κανείς διαβάσει, ή μάλλον πιο ορθά όχι μόνο από αυτό, αλλά και από στοιχεία του χαρακτήρα όπως η ευγένεια και η σοβαρότητα. Από πότε η ταπεινότητα και η σεμνότητα έχουν παρερμηνευτεί από το δικηγόρο ως συνώνυμα της δουλοπρέπειας και της έλλειψης δυναμισμού; 

Ο δικηγόρος είναι λειτουργός και ο ρόλος του είναι πολύ πιο σημαντικός από το να αλιεύει πελάτες περιφέροντας μια δήθεν ανωτερότητα και το χρυσό του ρολόι στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις συναντήσεις με τα Δ.Σ. των μεγάλων εταιριών ή να επιδεικνύει ως τροπαιούχος το πλήθος των κερδισμένων υποθέσεών του. Ο δικηγόρος τάσσεται στην υπηρεσία του πολίτη που τον έχει ανάγκη και γίνεται αρωγός και υπερασπιστής του. 

Ο Νόμος, με την έννοια του δικαίου, που έχουμε την τιμή και το προνόμιο να γνωρίζουμε, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας μας και αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό ή κλισέ σκεφτείτε το πιο απλό: πόσο μπορεί μια δικαστική απόφαση να επηρεάσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Η εργασία μας έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των συμπολιτών μας σε τόσο μεγάλο βαθμό που νομίζω ότι αν το συνειδητοποιούσαμε σε όλο του το μεγαλείο θα σκεφτόμαστε πολύ περισσότερο πριν αναλάβουμε μια υπόθεση ή πριν κλείσουμε μια συμφωνία. Ακόμα και στην περίπτωση όσων από μας ασχολούμαστε με επιχειρήσεις, τελικοί αποδέκτες των αποφάσεων είναι φυσικά πρόσωπα, από επιχειρηματίες μέχρι υπάλληλοι ή εργάτες. Και δεν λέω ότι πρέπει να αφήσουμε το βάρος αυτό να μας προβληματίζει ή να μας κάνει διστακτικούς, αλλά αντίθετα να μας δώσει μεγαλύτερη ώθηση ώστε να υπερασπιζόμαστε κάθε υπόθεση με το ίδιο πάθος  και ένταση. Ο πελάτης  πρέπει να αντιμετωπίζεται με συνέπεια και όχι με προσπάθειες εντυπωσιασμού, άλλωστε η ειλικρίνεια και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτά που πιθανότατα θα τον οδηγήσουν και πάλι στην πόρτα του γραφείου μας.

Το κύρος του δικηγόρου δεν πηγάζει από το κουστούμι και τη γραβάτα του ή τη στεντόρια φωνή του αλλά από τη γνώση, τη σκέψη και την πειθώ του και ακόμα από τη γοητεία που ασκεί όταν ξεδιπλώνει τα επιχειρήματά του. Το υπεροπτικό ύφος των χιλίων καρδιναλίων, συνήθως χωρίς το ανάλογο υπόβαθρο καθώς ελλείπει από αυτούς που αισθάνονται την ανάγκη να το υιοθετήσουν, είναι ένα αξεσουάρ που φοριέται πολύ στους δικηγορικούς κύκλους αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν οι θιασώτες του ότι είναι σαν να κυκλοφορούν φορώντας φτερά στο κεφάλι:

1.Δεν έχει καμία σχέση με το δικηγορικό επάγγελμα- άρα δεν πρόκειται να οδηγήσει και σε κερδισμένη υπόθεση

2. Προκαλεί επαναλαμβανόμενα κύματα γέλιου

 Ειδικά σ’ αυτή την επώδυνη συγκυρία που διανύουμε, ας στρέψουμε λίγο τα μάτια μας στον εαυτό μας και ας δούμε πώς μπορούμε και εμείς οι ίδιοι να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας. Το χαμόγελο, η ευγένεια, το πραγματικό ενδιαφέρον γι αυτόν που κάθεται απέναντί μας και ζητάει τη βοήθειά μας δε θα μας κάνει μόνο πιο αποτελεσματικούς στην εργασία μας αλλά θα μας αναζωογονήσει ψυχικά και σωματικά.