Κάπως έτσι...

της Νάγιας Μαντά

Κάποτε ήταν μία ομάδα βατράχων. Αποφάσισαν να ανέβουν στην κορυφή ενός λόφου. Μερικοί εγκατέλειψαν στο πρώτο βήμα. Οι υπόλοιποι συνέχισαν. Όσοι εγκατέλειψαν φώναζαν «μα τι κάνετε? Κατεβείτε κάτω. Είναι χαζό αυτό που κάνετε». Εν τέλει κατέβηκαν όλοι. Υπάκουσαν όλα. Μόνο ένας βάτραχος δεν άκουσε όσα τους φώναζαν και συνέχισε. Εν τέλει ανέβηκε στην κορυφή και κατέβηκε. Όταν στην επιστροφή τον περίμεναν όλοι, τον ρώτησαν «Μα τι έκανες; Ήταν επικίνδυνο όλο αυτό». Και κατάλαβαν τότε ότι ο βάτραχος αυτός ήταν κουφός και κυριολεκτικά δεν άκουγε τα όσα του φώναζαν.

Κάπως έτσι έγινε και με εμάς. Ήταν κάπου μέσα Οκτώβρη όταν έπεσε η ιδέα. Να φτιάξουμε ένα site που να μας εκφράζει. Και να έχει και ραδιόφωνο. Το concept ένα, να είναι εμείς. Ο ενθουσιασμός μας κυρίευσε. 

Όταν αρχίσαμε να μοιραζόμαστε την ιδέα μας, όλοι, πλην των πολύ δικών μας ανθρώπων που μας ξέρουν..., αντιδρούσαν με περιπαικτικό μειδίαμα. Νομίζω έλεγαν από μέσα τους τη γνωστή παροιμία «Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή». Τουλάχιστον αυτό έδειχνε και το βλέμμα τους. Εμείς με την ιδέα είχαμε γεμίσει. Κάθε μέρα σκεφτόμαστε για το πώς θα είναι, για το τι θα περιλαμβάνει, τι χρώματα θα έχει, τι περιεχόμενο. Μας είχε ήδη γεμίσει! Δεν είχαμε τις γνώσεις προγραμματισμού για να φτιάξουμε μία ιστοσελίδα. Όσοι υπόσχονταν βοήθεια, εν τέλει απλά είχαν βγει για έναν καφέ μαζί μας. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μας έπαιρνε σοβαρά. Όμως εμείς γεμίζαμε περισσότερο.

Ο καιρός περνούσε. Και όλως περιέργως εμείς μέχρι τότε δεν είχαμε κάνει τίποτα. Ιδέες πολλές, όνειρα, σχέδια. Αλλά στην πράξη τίποτα. Και το θυμάμαι καλά ήταν 6 Δεκέμβρη, όταν γύρισε ο Μιχάλης και μου είπε. «Δε θα το κάνουμε, ε;» Αυτό ήταν. Από τότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Με την κουβέντα του Μιχάλη το αποφασίσαμε και οι δύο, πεισμώσαμε!

Βάλαμε μία ημερομηνία, την 31^η Ιανουαρίου 2011. Θέλαμε εκείνη την ημέρα να «ανέβει» η ιστοσελίδα μας. Θυμάμαι μπήκα στο google, πάτησα web radio, και εμφανίστηκαν εκατομμύρια αποτελέσματα. Απ’ όσα διάβαζα, δεν καταλάβαινα τίποτα!! Η αρχή όμως είχε γίνει. Το ρυάκι δε γύριζε πίσω. Ξέραμε τι θέλαμε, και ξέραμε μέχρι που μπορούσαμε. 

Κάπως έτσι μία Πέμπτη ήμαστε στο γραφείο και ξεκινούσαμε για μία ακόμα φορά την οργάνωση του site. Εκείνη την ημέρα φτιάξαμε το promo. Μετά από τρεις ώρες είχαμε promo. Και ήμαστε γεμάτοι. 

Κάπως έτσι φτιάξαμε και το logo. Ένα Σάββατο πρωί του Ιανουαρίου. Στις αναβολές των ειδικών, βάλαμε τη φαντασία μας. 

Και από αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσουμε το Σάββα! Τον άνθρωπο που ανέχτηκε τις ιδιοτροπίες μας! Ξενύχτησε μαζί μας για να μας βοηθήσει στο «στήσιμο» του site. 

Θέλω να ζητήσω και συγγνώμη απ’ όλους τους φίλους μου που τον τελευταίο καιρό με ανέχτηκαν να μιλάω μόνο για τo Juria.

Το όνειρο μας κράτησε. Για κάποιους είμαστε αιθεροβάμονες, για άλλους στον κόσμο μας, για κάποιους άλλους απλώς ρομαντικοί! Για άλλους σιγά το όνειρο!! Εμείς είμαστε απλώς ο εαυτός μας. 

Χαίρομαι σήμερα, γιατί έχω ενθουσιασμό! Ναι ξέρω ταυτολογία..! Δεν ξέρω τι ορίζεται για καθέναν ως μιζέρια ή δημιουργικότητα! Για μένα ορίζεται συγκεκριμένα, και όλο αυτό το διάστημα, από την κούραση και το ξενύχτι αισθάνθηκα δημιουργική.

Μπορεί το juria, το συγκεκριμένο εγχείρημα να μη λέει σε κανέναν σας τίποτα. Ξέρετε όμως αυτά εντοπίζονται συγκεκριμένα. Το Juria ήταν ένα μεγάλο μάθημα! 

Ήταν η θεωρία που έγινε πράξη. Η 31^η Ιανουαρίου θα ερχόταν…! Καιρός ήταν…

Τα όνειρα που κρατάνε και την ημέρα είναι φιλοδοξίες που έγιναν πραγματικότητα! Θα παραμείνουμε ο κουφός βάτραχος…

ΥΓ: Το συγκεκριμένο δεν διεκδικεί δάφνες άρθρου. H ώρα είναι 16:25! Σε μισή ώρα ανεβαίνει το site. Είναι μόνο ο ενθουσιασμός που μας γέμισε μία κυρία που μας βρήκε λόγω juria…