Δικηγορικές εισπηδήσεις

του Μιχάλη Κοσμόπουλου

 

Σύμφωνα με τη Wikipedia,

«Εισπήδηση ήταν επίσημος ναυτικός όρος του άλλοτε ναυτικού των πολεμικών ιστιοφόρων πλοίων, των κωπήλατων και ιδιαίτερα των πειρατικών σκαφών. Αποτελούσε την τελευταία φάση της λεγόμενης «εμβολής», του κοινώς λεγόμενου «ρεσάλτου» … Την εισπήδηση επιχειρούσαν κυρίως νεαρά άτομα πολύ γυμνασμένα, εξοπλισμένα με αρπάγες (γάτζους), σπάθες, ή τσεκούρια, υπό συνεχείς αλαλαγμούς σκορπίζοντας έτσι τον τρόμο στα υπό κατάληψη πλοία.»

Κάτι τέτοιο μάλλον περιμένουν και οι συνάδελφοι των επαρχιακών δικηγορικών συλλόγων όταν ακούν για «άρση γεωγραφικών περιορισμών» και τα επιχειρήματα που προβάλλουν έχουν ως υπόβαθρο περισσότερο το φόβο παρά την ψύχραιμη εξέταση της εν Ελλάδι δικηγορίας. Ας δούμε κανά-δύο από αυτά:

«Θα έρθουν οι Αθηναίοι και θα μας πάρουν τις υποθέσεις». Εκ πείρας, μπορώ να πω ότι το επαγγελματικό ταξίδι εκτός έδρας είναι δύσκολη περίπτωση. Απαιτεί την εγκατάλειψη κάθε άλλης δραστηριότητας ή εργασίας και την απομάκρυνση από το γραφείο μας για τουλάχιστον μια μέρα. Προϋποθέτει επίσης και επιπλέον δαπάνες που δεν προβλέπονται για την εργασία μας «εντός ορίων». Η αύξηση των τιμών των καυσίμων και των διοδίων, αλλά και οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων, χρεώνονται πλέον της δικηγορικής αμοιβής, με αποτέλεσμα αυτή να προσαυξάνεται σημαντικά. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, ποιά είναι η αμοιβή που θα πρέπει τουλάχιστον να εισπράττουμε από τον εντολέα μας προκειμένου να δικάσουμε σε άλλο Πρωτοδικείο; Υποθέσεις μικρής ή και μεσαίας οικονομικής απόδοσης δεν είναι καθόλου ελκυστικές! Εξυπακούεται, δε ότι ο χειρισμός μια υπόθεσης στην επαρχία απαιτεί πάντα την συνεπικουρία συναδέλφου ο οποίος φροντίζει για όλες τις διαδικαστικές και εξώδικες πράξεις, πέραν τις ακροαματικής διαδικασίας και ο οποίος αμείβεται για τις υπηρεσίες του αυτές.  Αν οι πελάτες μας επιθυμούν να καταβάλλουν την αυξημένη αμοιβή μας, αυτό σημαίνει ότι έχουν εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μας και δεν θα την άλλαζαν με την χαμηλότερη προσφορά άλλου συναδέλφου που τυγχάνει να εδρεύει εντός. Ακόμα, λοιπόν, και μετά την κατάργηση της υποχρεωτικής συμπαράστασης «επιτοπίου» συναδέλφου, η δυνατότητα ελεύθερης μετάβασης στην επαρχία δεν ανοίγει όσες ευκαιρίες φαντάζονται κάποιοι. 

«Θα φτιάξουν παραρτήματα οι μεγάλες δικηγορικές εταιρίες». Οι δικηγορικές υπηρεσίες που παρέχονται σε μια χώρα συμβαδίζουν πάντα με τις υφιστάμενες οικονομικές δομές στη χώρα αυτή και τις ανάγκες σε νομικές υπηρεσίες που οι παράγοντες της οικονομικής ζωής ζητούν. Έτσι π.χ. στην Αγγλία και στις ΗΠΑ η οικονομική δραστηριότητα με σημαντικό αριθμό εταιριών μεγάλης κεφαλαιοποίησης και κερδοφορίας απαιτεί και στηρίζει δικηγορικές εταιρίες εκατοντάδων συνεργατών. Στην Ελλάδα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αναγκαστικά οι δικηγορικές υπηρεσίες θα παρέχονται από μικρά και μεσαία δικηγορικά γραφεία. Αλλά, και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, η δικηγορική αγορά δεν είναι ενιαία. Άλλη είναι η δικηγορική ύλη, το ύψος των αμοιβών και το είδος των πελατών των μεγάλων δικηγορικών εταιριών και άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά έχει η άσκηση δικηγορίας από συναδέλφους που επιλέγουν να ασκήσουν δικηγορία μόνοι τους (solo) ή σε μικρά/μεσαία σχήματα· μιλάμε για άλλη αγορά, γιατί εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες. Στην Ελλάδα, η ποιοτική διαφοροποίηση των δικηγορικών αγορών είναι και γεωγραφική. Με τον κύριο όγκο της μεγάλης οικονομικής δραστηριότητας να κινείται στην Αθήνα, οι μεγάλες δικηγορικές εταιρίες εδρεύουν και εξυπηρετούν στην Αθήνα και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν. 

Θα το πω πιο απλά: Μια μεγάλη δικηγορική εταιρία, κυρίως συμβουλευτικής δικηγορίας, με λειτουργικά έξοδα ενίοτε δεκάδων χιλιάδων ευρώ το μήνα και με αμοιβές ασύλληπτες για το μέσο δικηγόρο, δεν θα κάνει παράρτημα σε καμία επαρχιακή πόλη για να επιδοθεί στην περιορισμένη ύλη της μάχιμης δικηγορίας.

Η ζωή και η πράξη εκπλήσσει και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει πώς πρόκειται να λειτουργήσει η άρση των γεωγραφικών περιορισμών. Θα τολμήσω όμως να πω από το σημείο αυτό, ότι το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι καταγόμενοι εξ επαρχίας, δικηγόροι Αθηνών, να επισημοποιήσουν την επαγγελματική τους παρουσία στους τόπους καταγωγής τους, αποκτώντας μια μεγαλύτερη κινητικότητα από αυτήν που έχουν μέχρι σήμερα. Και αυτό το … «ρεσάλτο» γίνεται από παλιά!