της Έλλης Σπερδόκλη
Μετά από τρεις μέρες καθήλωσης σε ένα κρεβάτι και την θερμοκρασία σου να κυμαίνεται από 38.5 στην καλύτερη και 40 στην χειρότερη βαθμούς η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις όρεξη να κάνεις και πολλά πράγματα. Σκεφτόμουν με τη συναισθηματική απάθεια ενός διπλοφουρνισμένου ασθενούς ότι πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι για το νέο μας ιστόσπιτο αλλά τίποτα δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον. Τίποτα μέχρι τη στιγμή που επιδοθείσα στο αγαπημένο και μοναδικό σπορ που θα μπορούσα να επιδοθώ στην κατάστασή μου, να ελέγχω δηλαδή τακτικά μήπως παίζει κάτι ενδιαφέρον η τηλεόραση με αιχμαλώτισε ένα χαμόγελο που συμπύκνωνε την χαρά της ζωής. Έμαθα έτσι την ιστορία μιας κοπέλας από τη Ρωσία που καταδικάστηκε άδικα και έμεινε 1148 μέρες στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα Θηβών. Στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργεί στη φυλακή είχε την ευκαιρία να δει τη ζωή της αλλιώς, να επανεκτιμήσει τις ικανότητές της, να βρει την πίστη που χρειάζεται για να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα μέσα από εκείνο το μέρος που όλοι πιστεύουν ότι μπορεί να αποτελέσει αφετηρία μόνο για το τέλος. Σήμερα είναι φοιτήτρια στη Νομική, απασχολείται σε πρόγραμμα επανένταξης αποφυλακισθέντων, έχει φίλους που την αγαπούν, κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Η ελληνική δικαιοσύνη της επιδίκασε αποζημίωση 28.700 ευρώ δηλαδή 25 ευρώ για κάθε μέρα που ήταν στη φυλακή σύμφωνα με το ά. 536 ΚΠΔ. Σύμφωνα με την §2 του τελευταίου επιδικάζεται αποζημίωση σε εκείνον που αθωώθηκε, η οποία καλύπτει τόσο την περιουσιακή ζημία όσο και την ηθική βλάβη του αδίκως καταδικασθέντος και η οποία κυμαίνεται από 8,8 ευρώ τουλάχιστον έως 29,3 ευρώ κατά ανώτατο όριο ανά ημέρα αφού ληφθεί υπόψη η οικονομική και οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου. Από μια πρόχειρη έρευνα στις αποφάσεις που επιδίκασαν αποζημίωση σε ανάλογες περιπτώσεις με έκπληξη και θλίψη διεπίστωσα ότι το ποσό των 25 ευρώ ανά ημέρα για χρονικό διάστημα 3 και κάτι ετών φυλάκισης είναι από τις υψηλότερες αποζημίωσεις που δόθηκαν ποτέ. Η Πολιτεία κοστολογεί μια ημέρα και μια νύχτα από τη ζωή μας στα 25 ευρώ λοιπόν και σου λέει να είσαι και ευχαριστημένος γιατί δεν επιδικάζονται κάθε μέρα τόσο υψηλές αποζημιώσεις.. Αναρωτιέμαι αν οι εμπνευστές αυτής της διάταξης σκέφτηκαν ποτέ τί σημαίνει η άδικη στέρηση χρόνων, μηνών, ημερών ακόμη και ωρών για έναν άνθρωπο. Αν η αξία κάποιου πράγματος συγκαθορίζεται από την αφθονία του, τότε σίγουρα ο χρόνος είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε σε αυτή τη ζωή. Θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει και να χάσει τα πάντα και να τα αποκτήσει ξανά, όμως κανείς μας δεν μπορεί να ανακτήσει τον χαμένο χρόνο. Βάσει ποιας άραγε ψυχρής, ωφελιμιστικής λογικής ευτελίζει η Πολιτεία ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε εκτιμώντας ότι ένα 24ωρο από τη ζωή μας, 24 ώρες από τη ζωή νέων ανθρώπων, 24 ώρες χαμένων ονείρων, χαμένης ελπίδας, χαμένης αξιοπρέπειας, πιάνει την συμφέρουσα τιμή των 25 ευρώ. Η κοπέλα με το όμορφο χαμόγελο και τα γεμάτα λάμψη μάτια που στοίχειωσε την σκέψη μου από χθες δεν είναι ο κανόνας. Δυστυχώς. Είναι η εξαίρεση.. Η φυλακή δεν δίνει ευκαιρίες, τις καταστρέφει συνήθως. Όντας ξένος, γυμνός από κάθετί που σε έντυνε στην ζωή σου πριν, πόση οργή πρέπει να καταπνίξεις για να καταδεχτείς να αποζημιωθείς με αυτόν τον τρόπο και να ξεκινήσεις τη ζωή μετά, να ζήσεις με τα σημάδια που φαίνονται αλλά κυρίως αυτά που δεν φαίνονται, αυτά που είναι χαραγμένα ανεξίτηλα στην ψυχή. Απουσία νομικού πολιτισμού; Έλλειψη νομοθετικής και κοινωνικής ευαισθησίας; Λογιστική αδυναμία; Τί από όλα αυτά φανερώνει το ά. 536 ΚΠΔ; Ελπίζω κάποια στιγμή η Πολιτεία να μπορέσει να αντικρύσει με θάρρος και σεβασμό τον σκοπό της και ο ανθρωποκεντρικός της χαρακτήρας να μην περιορίζεται στα εγχειρίδια Συνταγματικού Δικαίου αλλά να αποτελέσει τον καθρέφτη της αλήθειας για όλους εκείνους τους θεσμούς που αντί να τιμούν μάλλον υποτιμούν τον Άνθρωπο.
Μετά από τρεις μέρες καθήλωσης σε ένα κρεβάτι και την θερμοκρασία σου να κυμαίνεται από 38.5 στην καλύτερη και 40 στην χειρότερη βαθμούς η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις όρεξη να κάνεις και πολλά πράγματα. Σκεφτόμουν με τη συναισθηματική απάθεια ενός διπλοφουρνισμένου ασθενούς ότι πρέπει να γράψω κι εγώ κάτι για το νέο μας ιστόσπιτο αλλά τίποτα δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον. Τίποτα μέχρι τη στιγμή που επιδοθείσα στο αγαπημένο και μοναδικό σπορ που θα μπορούσα να επιδοθώ στην κατάστασή μου, να ελέγχω δηλαδή τακτικά μήπως παίζει κάτι ενδιαφέρον η τηλεόραση με αιχμαλώτισε ένα χαμόγελο που συμπύκνωνε την χαρά της ζωής. Έμαθα έτσι την ιστορία μιας κοπέλας από τη Ρωσία που καταδικάστηκε άδικα και έμεινε 1148 μέρες στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα Θηβών. Στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργεί στη φυλακή είχε την ευκαιρία να δει τη ζωή της αλλιώς, να επανεκτιμήσει τις ικανότητές της, να βρει την πίστη που χρειάζεται για να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα μέσα από εκείνο το μέρος που όλοι πιστεύουν ότι μπορεί να αποτελέσει αφετηρία μόνο για το τέλος. Σήμερα είναι φοιτήτρια στη Νομική, απασχολείται σε πρόγραμμα επανένταξης αποφυλακισθέντων, έχει φίλους που την αγαπούν, κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Η ελληνική δικαιοσύνη της επιδίκασε αποζημίωση 28.700 ευρώ δηλαδή 25 ευρώ για κάθε μέρα που ήταν στη φυλακή σύμφωνα με το ά. 536 ΚΠΔ. Σύμφωνα με την §2 του τελευταίου επιδικάζεται αποζημίωση σε εκείνον που αθωώθηκε, η οποία καλύπτει τόσο την περιουσιακή ζημία όσο και την ηθική βλάβη του αδίκως καταδικασθέντος και η οποία κυμαίνεται από 8,8 ευρώ τουλάχιστον έως 29,3 ευρώ κατά ανώτατο όριο ανά ημέρα αφού ληφθεί υπόψη η οικονομική και οικογενειακή κατάσταση του δικαιούχου. Από μια πρόχειρη έρευνα στις αποφάσεις που επιδίκασαν αποζημίωση σε ανάλογες περιπτώσεις με έκπληξη και θλίψη διεπίστωσα ότι το ποσό των 25 ευρώ ανά ημέρα για χρονικό διάστημα 3 και κάτι ετών φυλάκισης είναι από τις υψηλότερες αποζημίωσεις που δόθηκαν ποτέ. Η Πολιτεία κοστολογεί μια ημέρα και μια νύχτα από τη ζωή μας στα 25 ευρώ λοιπόν και σου λέει να είσαι και ευχαριστημένος γιατί δεν επιδικάζονται κάθε μέρα τόσο υψηλές αποζημιώσεις.. Αναρωτιέμαι αν οι εμπνευστές αυτής της διάταξης σκέφτηκαν ποτέ τί σημαίνει η άδικη στέρηση χρόνων, μηνών, ημερών ακόμη και ωρών για έναν άνθρωπο. Αν η αξία κάποιου πράγματος συγκαθορίζεται από την αφθονία του, τότε σίγουρα ο χρόνος είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε σε αυτή τη ζωή. Θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει και να χάσει τα πάντα και να τα αποκτήσει ξανά, όμως κανείς μας δεν μπορεί να ανακτήσει τον χαμένο χρόνο. Βάσει ποιας άραγε ψυχρής, ωφελιμιστικής λογικής ευτελίζει η Πολιτεία ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε εκτιμώντας ότι ένα 24ωρο από τη ζωή μας, 24 ώρες από τη ζωή νέων ανθρώπων, 24 ώρες χαμένων ονείρων, χαμένης ελπίδας, χαμένης αξιοπρέπειας, πιάνει την συμφέρουσα τιμή των 25 ευρώ. Η κοπέλα με το όμορφο χαμόγελο και τα γεμάτα λάμψη μάτια που στοίχειωσε την σκέψη μου από χθες δεν είναι ο κανόνας. Δυστυχώς. Είναι η εξαίρεση.. Η φυλακή δεν δίνει ευκαιρίες, τις καταστρέφει συνήθως. Όντας ξένος, γυμνός από κάθετί που σε έντυνε στην ζωή σου πριν, πόση οργή πρέπει να καταπνίξεις για να καταδεχτείς να αποζημιωθείς με αυτόν τον τρόπο και να ξεκινήσεις τη ζωή μετά, να ζήσεις με τα σημάδια που φαίνονται αλλά κυρίως αυτά που δεν φαίνονται, αυτά που είναι χαραγμένα ανεξίτηλα στην ψυχή. Απουσία νομικού πολιτισμού; Έλλειψη νομοθετικής και κοινωνικής ευαισθησίας; Λογιστική αδυναμία; Τί από όλα αυτά φανερώνει το ά. 536 ΚΠΔ; Ελπίζω κάποια στιγμή η Πολιτεία να μπορέσει να αντικρύσει με θάρρος και σεβασμό τον σκοπό της και ο ανθρωποκεντρικός της χαρακτήρας να μην περιορίζεται στα εγχειρίδια Συνταγματικού Δικαίου αλλά να αποτελέσει τον καθρέφτη της αλήθειας για όλους εκείνους τους θεσμούς που αντί να τιμούν μάλλον υποτιμούν τον Άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου